DUVAR

Bir ben miyim fazlalık her şeyin eksik kaldığı şu deryada?.. 

Duvarlar önce size soruyorum, elleri yara içinde, elleri paramparça bir adam damla damla kanıyor geceye… Söyleyin; bir ben miyim kalbinin feleğini bulamayan?.. Bir ben miyim düz ovada yolunu şaşıran yolcu?.. Ey!.. Duvarlar, gözlerime söyleyin o karanlık yolun düzünü?..

 Bahtı amorti bir biletin sevinci kadar neşeli, yolu bir mum alevi kadar aydınlık günlerimin, hesabını hiç tutmadım…. Gidenin ardından bakmadım ve gidenin göz yaşını silmedim ama üzülmedim dersem, yalan olur… 

Uçurtma kuyruğu gönlüm, telaş içerisinde. Bugün yaşamın içine bıraktığım ama yaşatamadığım üç balığım öldü… Dedim ya bahtım; amorti bir biletin sevincine bile bazen ket vurur, örselenmekten pullarını döker, bugün ölen balıklarımdan daha aciz, daha elem dolu, daha zavallı olur… 

Üşüdüm, irkildim, türlü türlü hayaller kurdum gecenin en duldasında… Her defasında biraz daha daraldım, biraz daha battım geceye… Gömüklüğüm yüzyıllardır gövdemi gün yüzüne çıkartmaz ve o kara toprağın içinde kaderim balçık balçıktır… Her gelenin vurup ve her gülenin yaramı azdırıp azdırıp gittiği, yalan günlerin talihsiz bekçisiyim şimdi…

Evet “yaşamak şakaya gelmez…” Her dem gam içerisinde kalbim. Ve kalbim o avuçtan, o avuca sürüklenir durur. Telaş içerisindeyim, konuş ey duvar?.. Konuş?.. Bir şeyler söyle?..

Bilirim bir senin harcın susmak, taş olup durmak bir senin maharetin… Ve kan kusturmak her şeye onun harcı, onun çamuru ve sadece onun suyudur, senin değil…