DEMEDİN DEMEDİM İŞTE

Gelebilirdin, bir gün arayıp sorabilirdin ve bir kere nasılsın diyebilirdin, demedin…

Yollarım uzun, yollarım başka başka topraklar ve benim halim uzun hava, bozlak türküler kadar kederli…

Yanımda kalsaydın, benimle olsaydın, en azından bir iki kere arasaydın ve sadece “özledim” deseydin yeterdi. Demedin…

Başımı alıp diyar diyar gezmekteyim, her gün biraz daha ölmekteyim. An gelir ararsınlara kurduğum kalbim daha ne kadar dayanır bu kahreden özlemine bilemiyorum. Beni bana bırakıp giderken ısrar edebilirdin “gitmeyim” diye ve son kez ve hatta birçok kez sarılabilir “gitme” diyebilirdin. Demedin…

Ben beni unutup sen olmuşken, sen kesip attığın tırnağının ucu kadar bile kıymet vermedin sevgime. Sonra da hiçbir şey yaşanmamışçasına bir kere bile merak etmedin, gelmedin, ne haldeyim diye endişelenmedin, hiçbir yerde beklemedin, sevmedin, örneğin “çok özledim gel” diyebilirdin. Demedin…

Ve şimdi bana ne çok acı çektiğini, özlediğini, deliler gibi sevdiğini söylüyorsun. Döndüm “dön” diyorsun, geldim “gel” diyorsun, buradayım sar sarmala, yeniden sev diyorsun…

Kabul edebilirdim, etmedim. Dönebilirdim, dönmedim. Evet, diyebilirdim, demedim…

Bir sen mi yandın? Bir sen mi kül oldun? Ve bir sen mi sahiden sevdin? İnanmıyorum… Evet, elbette inanabilirdim… İnanmadım ve evet diyebilirdim, demedim işte…