BİZ AYRILDIK ÖYLE Mİ?

Yağmur vuruyor pencereme, dudaklarını ilk öptüğüm gün geliyor aklıma. Başım dönüyor, ruhum daralıyor, özlemin çığ olup düşüyor yüreğimin ortasına. Yüzümde mağdur tebessümler, gözlerimin pınarlarında sahipsiz damlalar ve göz göz yaralar yüreğimde. 

Avuçlarının sıcaklığını kaybettiğimden beri divaneyim, sesini duymayalı sağır ve gökkuşağımı başımın üstünden aldığından beri biçareyim sevdiğim. Böyle mi olacaktı bizim sonumuz? Sen başka ellerde, ben başka… Tümcelerim bile yarım kalıyor, dilim varmıyor, parmaklarım yazmaya gitmiyor. “Biz ayrıldık öyle mi?” Nasıl oldu, niye oldu? Anlamadım… 

1995 Yazını özlüyorum. Buram buram aşk kokuyor, tasalı ama gamsız sevdaların içinde gece gündüz dememeden yürüyorduk. Kalpten kalbe giden yolda randevularımız hiç sekmiyordu. Her zaman dakiktik. Bir bankta oturup, yüz gram ay çekirdeği çitleyip, zamanı askıya almak, sarılmak, gizli gizli yârin yanağından buseler kopartmak vazgeçilmezlerimiz arasındaydı. Mutluyduk mutlu olmasına ama hep bir şeylerde eksikti. Neydi o eksikler? Şimdi bile çözmüş değilim. 

“Ayaküstü yazılmış bir şiirdi benimkisi

Ve ayaküstü yaşanmış bir hikaye…

Ötesi yoktu bu aşkın, dünü unutulmuş,

Yarını olmayan bir aşktı benimkisi…”

Yıllar geçiyor birer ikişer, ekmekte var suda, senden yadigâr mektuplarında, fotoğraflarında, birde sen olsaydın avuçlarımda, terimin terine karıştığı avuçlarınla birde sen… Ağlamazdım çocuklar gibi böyle, çökmezdim duvarlar gibi yokluğunla gelen akşamlarda, sabahlarda. 

Geçen yazlarımızı özlüyorum, seni sokak sokak aradığım caddeleri, adını kazıdığım bulvarları, el ele dolaşıp gözlerden uzak sarılışlarımızı dahası her yağan yağmurda kalbimdeki o deli kıpırtıları özlüyorum sevdiğim. 

Nerelerdesin şimdi? Ne yaparsın? Kiminlesin? Halin nedir? Mutlu musun sevdiğim? Kim bilir belki evlendin yuva kurdun, çocukların oldu, kim bilir halen kırgınsın yaşadığın yıllara? Dilerim yüzün hep güler, mutluluk adın olur sevdiğim…

Özlemimsin…