BİL Kİ SENSİZ ÖLÜR İLHAN

Derde deva güzel, halime çare, gönlüme huzur güzel; ellerim üşüyor… 

Bir çoban ateşi yakmışım, bir türkü tutturmuşum, yağmur yağıyor. Karanlığı bölen çısıltıda toprak kokuyor buram buram. Avuçlarım ateşe, kalbim sana bakıyor. Önce üşüyor sonra ısınıyorum. 

Satır başından adın geliyor her defasında aklıma. Bütün başlangıçlarımın adı, adınla başlıyor. Gözlerimi açıyor kapıyorum. Adın her adımda, adın çorbada ilk kaşığımda. Adın aklımdan çıkmıyor… 

Çoban ateşi yakmışım, köy türküleri söylüyorum şehir şiirleri içinde. Tutunamadım ya, bir diz bükümlük yer bulamadım ya kalbinde, ruhum yanar nice çoban ateşinde. 

Kuzular görürüm, yavrulayan ceylanlar, içim sıra ömrümün ırmaklarına iner bütün kuğular. Nazlıdır her biri sen kadar. Ellerimi uzatırım sonra uyanırım bir rüyanın peşinde tepeden tırnağa donarım. 

Gecelere iner kumrular, gecelerde ağlar sevdalılar. Güneş silse de bütün çirkinlikleri, geceden kalma bir yığın kül ve tepeden tırnağa üryan bir adamın kalbini ısıtamaz.

 Düş gezgini gezegen kalbim keşifler içinde. Bütün keşiflerim karanlığa düşmüş. Karanlık bana ben karanlığa… 

Neyin şavkı vurur böyle derinden, böyle içten? Ve neyin kahrı koyar adama aniden? Gözlerin miydi beni yanına çağıran? Yoksa verdiğin sözlerin mi? Acaba hangisiydi beni benden çalan? 

Biliyorum sahiplenmezsin acılarıma, biliyorum sana ağır gelirim. Bilmelisin istemem acılarının içine bir ben katayım, bir de ben olayım istemem, biliyorsun… 

Gökyüzünde yıldızlar parlıyor, yeryüzünde her gün bir yıldız kayıyor. Yaşamın rahmine düşen can her gün bir başka dengede, dengeler alt üst, iki alıyor, bir veriyor. Yaşamın kantarı bozulmuş, dimağım acılar içinde. Elimden gelse Hülyam yaşam olurdum, sonsuz olurdum aşkının her bir katresine. 

Senden hatıra kalan bana çoban ateşi, göğün içi ve göğün başı ama yerin yedi kat dibine geçmişler. Öf! Demeden önce, bir kez düşün Hülyam. Başımda milyonlar, yaşımda milyon kayıplar, saçımda beyazlar, gözlerimde yaşlarla, sana düşmüşüm, sana gelmişim. Duymalısın yalvaran sesimi, anlamalısın, dağlanan, milyonlarca kez kaybolan kimliğimi. Ayrılık bize uğrayacaksa Hülyam, bil ki ben yaşamam, bil ki sensiz ölür İlhan. 

Samyelim, dağda erimeyen, yerde görünmeyen tek derdim, bazen sevincim, bazen ölümüm, sana değmesin, sana ulaşmasın gülüm, ben ikimizin yerine de ölürüm.